Święty Jan Paweł II
Miłość mi wszystko wyjaśniła,
miłość wszystko rozwiązała –
dlatego uwielbiam tę Miłość,
gdziekolwiek by przebywała.
Tryptyk rzymski
Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Ojciec był żołnierzem, matka zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Zmarła, kiedy Karol miał niespełna 9 lat. Trzy lata później nagle umarł jego ukochany, starszy o 14 lat brat Edmund. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. Grał w piłkę nożną, jeździł na nartach. Z nauką nie miał żadnych trudności, zawsze był prymusem. Zawdzięczał to nie tylko wybitnym zdolnościom, szczególnie humanistycznym, ale i wytężonej pracy. Był koleżeński i powszechnie lubiany. Wyróżniał się z grona rówieśników ogromną pobożnością. Codziennie w drodze do szkoły wstępował do kościoła. Potrafił całkowicie oderwać się od rzeczywistości, oddając się modlitwie. W 1930 r. dziesięcioletni Karol otrzymał od wadowickich karmelitów szkaplerz z wizerunkiem Matki Bożej, który nosił do śmierci. W latach gimnazjalnych objawił się talent aktorski Karola, wygrywał konkursy recytatorskie, należał do Kółka Dramatycznego. Wysoki, przystojny, obdarzony pięknym głosem i doskonałą pamięcią grał prawie we wszystkich przedstawieniach główne role. Spektakle pokazywano nie tylko w szkole, lecz także w innych placówkach. W 1938 r. Wojtyłowie – ojciec i syn – przenieśli się do Krakowa. Zamieszkali w suterenie domu przy ul. Tynieckiej 10.
Po maturze Karol rozpoczął studia na polonistyce, na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukę jednak przerwała wojna. By uniknąć wywiezienia na przymusowe roboty do Niemiec, podjął pracę w zakładach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim (m.in. w fabrycznym kamieniołomie ładował do wagonów kolejki wapień potrzebny do produkcji sody). W tym okresie zaangażował się mocno w działalność podziemnej organizacji „Unia”, związanej ze środowiskiem katolickim Krakowa, która starała się chronić Żydów przed eksterminacją, wynajdowała im schronienia i wyrabiała aryjskie papiery. Już jako papież powiedział, że doświadczenie zdobyte w Solvayu pozwoliło mu zrozumieć życie i kłopoty robotników i znaleźć z nimi wspólny język, a także pojąć szczególną wartość pracy. W 1941 r. umiera ojciec Karola, ostatnia, najbliższa osoba z rodziny, z którym łączyła go bardzo silna więź. Spędzali ze sobą wiele czasu, razem wyjeżdżali na górskie wyprawy, grali w piłkę nożną. Ojciec był także dla niego wzorem pobożności. „Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym. Nigdy nie mówiliśmy z sobą o powołaniu kapłańskim, ale ten przykład mojego Ojca był jakimś pierwszym domowym seminarium” – wspominał ojca Karol Wojtyła, będąc już papieżem. Kontynuacją amatorskich prób aktorskich Lolka w gimnazjum były występy w Teatrze Rapsodycznym, działającym od 1941 r. w Krakowie. Role, które zagrał, uważane były za znakomite, wróżono mu błyskotliwą karierę.
Niespodziewanie jednak w 1942 r. podjął decyzję o wstąpieniu do tajnego seminarium duchownego. Nie przerywając pracy fizycznej w Solvayu, rozpoczął studia na tajnym Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przemawiając do przedstawicieli świata nauki i kultury zgromadzonych w kościele oo. Paulinów na Skałce w Krakowie 8 czerwca 1979 r. tak odniósł się do swojej młodości i czasu występów w krakowskim teatrze: „Świętej pamięci Mieczysław Kotlarczyk [twórca Teatru Rapsodycznego, przyp. red.] uważał, że moim powołaniem jest żywe słowo i teatr, a Pan Jezus uważał, że kapłaństwo, i jakoś pogodziliśmy się co do tego”. Niezbędna w teatrze nauka dykcji, intonacji oraz uwrażliwienie na słowo okazały się pomocne również podczas posługi kapłańskiej, pomagały mu przyciągnąć uwagę ludzi i dotrzeć do nich. Był papieżem, który doskonale radził sobie z mediami, wypadał zawsze naturalnie i swobodnie.
Fascynacja Karola Wojtyły słowem i teatrem była inspiracją do podjęcia twórczości poetyckiej i dramatopisarskiej. W swoich utworach pokazuje, jak świadomie przeżywane człowieczeństwo czyni ludzi otwierających się na miłość – obrazem Boga. Hiob i Jeremiasz podnoszą problem i sens cierpienia, Przed sklepem jubilera to medytacja o miłości i małżeństwie. Tematem Promieniowania ojcostwa jest dojrzewanie do ojcostwa. Brat naszego Boga to sztuka o malarzu Albercie Chmielowskim, który, poszukując Boga, odkrywa drogę świętości i ofiaruje swoje życie najuboższym. W 1946 r. Wojtyła otrzymuje święcenia kapłańskie i wyrusza do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim – Angelicum. W czasie letnich wakacji odwiedził Francję, Holandię i Belgię, zapoznając się z tamtejszymi wyzwaniami duszpasterskimi i funkcjonowaniem Kościoła. Przez miesiąc był duszpasterzem Polskiej Misji Katolickiej w Belgii, posługując wśród górników. Po powrocie do kraju w 1948 r. obronił pracę doktorską. Otrzymuje posadę wikarego w małej parafii Niegowić. Po roku wraca do Krakowa i w parafii św. Floriana zostaje duszpasterzem akademickim. Po habilitacji rozpoczął wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (w Katedrze Etyki), które cieszyły się wielką popularnością wśród studentów. W 1958 r., mając 38 lat, został najmłodszym polskim biskupem. Brał aktywny udział w obradach Soboru Watykańskiego II w Rzymie. W 1967 r. otrzymał nominację kardynalską. W dniu 16 października 1978 r. został wybrany na papieża (pierwszego od 455 lat spoza Włoch) i przyjął imię Jan Paweł II.
Ogromna charyzma nowego papieża powodowała, że szybko zyskał popularność na całym świecie. Miał jednak wielu wrogów, co doprowadziło do tragicznych wydarzeń. 13 maja 1981 r. – w rocznicę objawień fatimskich – na placu św. Piotra Mehmet Ali Agca dokonał zamachu na jego życie. Papież został ciężko ranny w brzuch i w rękę. Szybki transport do szpitala i natychmiastowa operacja uratowały mu życie. Swoje cudowne ocalenie Jan Paweł II przypisał Matce Bożej, której powierzył swoje życie. Pielgrzymował do wielu maryjnych sanktuariów w całej Polsce, aby koronować obrazy Matki Bożej, poświęcał Jej całe kraje oraz kontynenty. Był głęboko przekonany, że oddanie się pod opiekę Maryi może ocalić świat przed zagrożeniami zła. Najbardziej wymowny akt dokonał się 8 października 2000 r., kiedy Ojciec Święty zawierzył Kościół i świat Matce Bożej Fatimskiej. Od początku lat 90. Jan Paweł II cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Zmarł 2 kwietnia 2005 r. Został pochowany w Grotach Watykańskich pod Bazyliką św. Piotra.
Beatyfikacja odbyła się 1 maja 2011 r. Kanonizacji Jana Pawła II oraz Jana XXIII dokonał papież Franciszek 27 kwietnia 2014 r., w obecności swego emerytowanego poprzednika Benedykta XVI.
Źródło: Małgorzata Roszkowiak: Papież z duszą poety, Kronika Sejmowa, 2020, nr 10